چند استاندارد متداول برای تولید قیر وجود دارد ازجمله: BS EN 12591:2000 که در سراسر اروپا استفاده می شود و برای قیرهای جاده ای کاربرد دارد، BS 3690:2 1989 قیرهای با کاربرد صنعتی را پوشش می دهد و BS 3690-3 1983 برای مخلوط قیر با قطران زغال سنگ، آسفالت دریاچه ای و Pitch استفاده می شود.
چهار نوع قیر متداول وجود دارد که به وسیله خصوصیاتی همچون درجه نفوذ، نقطه نرمی و ویسکوزیته توصیف می شوند. به این صورت که قیرهای پن گرید (Penetration grades) را با استفاده از نقطه نفوذ و نقطه نرمی، قیرهای اکسیدی و درجه سخت را با استفاده از نقطه نرمی و درجه نفوذ و قیرهای کات بک را بوسیله ویسکوزیته توصیف می کنند.
قیرهای پن گرید (penetration grade bitumens)
قیرهای پن گرید بوسیله تست درجه نفوذ و نقطه نرمی مشخص می شوند. برای تعیین قیر پن گرید فقط از درجه نفوذ استفاده می شود. برای مثال قیر ۴۰/۶۰ دارای درجه نفوذ در محدوده ۴۰ تا ۶۰ است و دارای نقطه نرمی ۴۸ تا ۵۶ است. واحد درجه نفوذ دسی میلیمتر (dmm) است. این واحد در تست درجه نفوذ به دست می آید ولی معمولاً درجه نفوذ را بدون بیان واحد استفاده می کنند. جدول زیر مشخصات قیر پن گرید یا قیر جاده ای را بر اساس استاندارد BS EN 12591:2000 به طور خلاصه برای قیرهای با درجه نفوذ بین ۲۰ تا ۳۳۰ بیان می کند.
عمده قیر جاده ای تولید شده در صنعت راه سازی استفاده می شود. در سال های اخیر تلاش شده تا از قیرهای با سختی بیشتر برای تولید آسفالت استفاده بشود تا بتوان آسفالت هایی با خواص بهتر تولید کرد.